Evcil köpeğin bazen kemiğini niçin gömdüğünü anlayabilmek için kurtların yabani doğada nasıl avlandıklarına bakmak gerekir. Tek başlarına çalışan kurtlar fare gibi küçük avlara sezdirmeden yaklaşır, bunları kovalar ve üzerine atılarak avlar. Üzerine atlama hareketiyle av ön ayakların arasını alınır. Av daha sonra yakalanıp birkaç defa ısırılır ve sonra hızla yutulur. Tavşan gibi biraz daha büyük olan avlara da aynı şekilde davranılır. Eğer bu büyüklükte bir av hayvanının çetin ceviz olduğu görülürse, sert bir şekilde sallanabilir, fakat genellikle boyun eğdirmek için yalnızca birkaç ısırış yeterli olur. Koyun ya da küçük geyik gibi orta boy hayvanlar boğazları ısırılarak öldürülür. Ölüm yalnızca birkaç saniyede gerçekleşir. Fareden koyuna kadar bu türden tüm hayvanlarda, yiyeceği gömerek saklamaya ihtiyaç yoktur. Küçük bir geyik bile yalnızca birkaç kurt tarafından hızlı bir şekilde tüketilebilir. Yetişkin her kurt tek bir oturuşta dokuz kilo kadar ve yirmi dört saat içinde yirmi kilo kadar eti yutabilir.
Ancak büyük geyik, inek ya da atlar gibi çok büyük avlarda kurtların ciddi bir artan yiyecek sorunu vardır. Ancak, bu gibi durumlarda bile, genellikle doyuncaya kadar yedikten sonra karkası olduğu yerde bırakırlar ve daha sonra oraya geri gelirler. Kurt sürüsü küçükse ve yalnızca birkaç yetişkin hayvandan oluşuyorsa, büyük et parçalarını koparma ve onları toprağa gömme gibi tedbirler alabilirler. Bu, yiyeceği leş yiyen hayvanlardan, özellikle de karga, kuzgun ve akbabalardan korur. Sıcak yaz mevsiminde eti ayrıca sineklerden ve sinek kurtlarından da korur. Genel olarak gömme cesedin olduğu yerde gerçekleşir, fakat bazen iri et parçaları hayvanın inine taşınır ve orada saklanır.
Gömme hareketi, eti çenelerin arasında tutmaya devam derken, ön ayaklarla bir çukur açmaktan ibarettir. Çukur yeteri kadar büyük olunca kurt çenelerini açar ve çukurun içine bırakır. Bundan sonra burnunu kullanarak gizli yerin üstünü toprakla örter. Kedinin tersine, kazdığı çukuru doldurmak için ön ayaklarını hiç kullanmaz. Çukurun üstü kapatılınca, hayvan burnuyla bir iki sıkıştırma hareketi yapar ve sonra oradan ayrılır. Ertesi gün oraya döner, ön ayaklarıyla eti kazar, çeneleri ile yakar, sakladığı şeyin üstündeki toprağı atmak için güçlü bir şekilde silkeler ve oturup yemeye koyulur.
Evcil köpeğe dönersek, onu yiyeceği gömmeye teşvik etmek için hangi koşulların var olması gerektiğini görmek kolaydır. Aç bir köpek, kurt ataları gibi, yiyebileceği kadar yemek ister. Eğer geride yiyemeyeceği bir şeyler kalırsa bu kısım bahçeye taşınacak ve gömülecektir. Hayvanların sahipleri tarafından aşırı beslendiği evlerde bile, ticari köpek yemeklerinin taşınması ve bir yandan çukur kazılırken çenede tutulması olanaksızdır. Bu yüzden, yemek kaplarıyla ve yalnızca yumuşak gıdalarla beslenen köpekler bir şeyi gömme olanağını hiçbir zaman bulamayacaklardır. Ama büyük kemikler verilirse, en sonunda, taşıyabilecekleri ve bir deliğe saklayabilecekleri bir şeyleri olacaktır.
Gömme nesneleri olarak kemiklerin bu kadar popüler olmasının nedeni, aşırı beslenmeyen ve artan yemeği kalmayan köpekler söz konusu olduğunda bile, parçalanması ve yenmesi olanaksız
büyük bir kemiğin “hemen yenemeyecek” bir yiyecek maddesi gibi temek bir özelliğe sahip olmasıdır. Aç bir köpeği bile gömmeye ikna eden şey, işte bu “artan yemek” olma özelliğidir.Yumuşak gıdalarla beslenen bazı ev köpeklerinin yiyecek gömmeyi hatırlatan tuhaf bir hareket yaptıkları görülür. Bunlar artan yemeğin iyi yemek olduğunu bilirler, fakat aç olmadıklarından yemeğin tamamını odanın bir köşesine gömmeye çalışırlar. Bu gibi durumlarda gömme hareketleri ancak parça parça gerçekleşir. Genellikle hayvan yalnızca burnu ile “üzerine örtme hareketleri yapar. Bu hareketler genellikle tabağı döşeme üzerine kaydırır, ama hiç etkisi yoktur ve köpek kısa bir süre sonra bundan vazgeçer. Bu durumdaki bir hayvan kendisine çok fazla yiyecek verildiğini sahibine söylemektedir. Hayvan bu yemeği leş yiyen hayali hayvanlara bırakmak yerine, onu ilerisi için saklama hareketlerini yapmaktadır.